Rrathe IV, Europa e sotme është një horizont i largët, një kontinent që nuk na afron, apo një destinacion që është vetëm matanë një bregu? Në Tiranë shumë të rinj i përgjigjen kësaj pyetjeje, secili sipas mënyrës së tij.

Rrathe IV, Sfidat dhe saktificat e te rinjve nga rrethet ,qe enden perdite mes deshires e pasionit  per tu arsimuar ne Universitetet e Tiranes dhe veshtiresive ekonomike e sociale me te cilat i perball ky metropol kaq i deshiruar.

Rrathe IV, Ethet e ikjes kanë përfshirë edhe gjimnazistët. Si e shohin, çfarë mendojnë, çfarë presin dhe nga se frikësohen gjimnazistët e sotëm të Shqipërisë? Një mesazh rinor, por me mjaft peshë e vlerë për të gjithë shoqërinë.

Rrathe IV, Si është të kesh një fëmijëri pa lodra, pa sheshe, pa i ndarë me të tjerët aventurat e moshës. Në qytetet tona të mëdha, prej kohësh sipërfaqja publike në funksion të fëmijëve ka ardhur duke u zvogëluar. Një problem i mprehtë social, jo vetëm për fëmijët.

Rrathe IV, Etja për dituri nuk ka moshë. As nuk pyet për çertifikata apo burokratë që të zënë udhën. Kjo është historia e një devolliu 70 vjeçar nga Menkulasi që po diplomohet në një moshë rekord për universitetet shqiptare.

Radio Tirana, historia e një stacioni që ka ndikuar fuqishëm në jetën e miliona shqiptarëve që prej kohës ku lindi në periudhën e Zogut dhe deri në peripecitë e tjera, shumë herë gjakatare, mes fashizmit dhe komunizmit. Radio Tirana dhe godina ku ajo pati fillesat e saj, sot monument kulture, por i lënë në mëshirë të fatit dhe i harruar nga shteti e shoqëria.

Realiteti i ashpër kulturor i qytetit periferik ka prodhuar një formë rezistence ndaj shoqërisë thellësisht patriarkale, nëpërmjet grupit të aktivisteve FemArt. Duke i kthyer qasjet teorike në art, artin duke e përdor si mekanizëm që gjeneron ide provokuese, dhe idetë për të rritur ndjeshmërinë ndaj problematikave të përbashkëta, FemArt replikon simbolikisht nëpërmjet performancave minimaliste, standartizimin e mendësisë patriarkale.

Ato janë tri gra të thjeshta , jetët e të cilave janë lidhur së bashku në një betejë të përditshme në krah të fëmijëve me sindromën Down. Një udhëtim nga perspektiva femërore në jetët e tyre, në përpjekjet e tyre vitale për të jetuar me dinjitet në një botë plot paragjykime.

Përse protestat qytetare janë kaq të pakta në Shqipëri? Përse ne ngrihemi menjëherë në këmbë sapo këtë na e kërkojnë partitë dhe nuk protestojmë për problemet tona esenciale jetësore? Këto pyetje e kanë shqetësuar një krijuese të re e cila synon të ndajë më opinionin e gjerë një nga shqetësimet më të mëdha të shoqërisë moderne shqiptare: mënyrën e ndrojtur të reagimit qytetar. 

Një ndër plagët jo vetëm më të rënda, por edhe më ‘mburracake’ të shoqërisë së sotme sqhiptare: dhuna ndaj grave, përshfaqet në një dimension të ri pas dëshmive të vetë viktimave. A është dhuna ndaj grave një problem vetëm i policisë e gjykatave, apo i krejt shoqërisë? 

Në Lezhë e rreth e rrotull shkollat janë një traditë shumë e vjetër. Ato janë hapur në ato anë që në kohë të Budit, Bogdanit apo Frang Bardhit. Megjithatë tradita nuk mjafton për të mbajtur në këmbë një sistem tashmë të lodhur arsimor. Vetë të rinjtë bëjnë një udhëtim në trishtimin e shkollave të tyre të sotme.

Selita perfaqëson dukurinë e zhvillimit urban në kurriz të nevojës për strehim të familjeve të varfëra. Banorët e Selitës, megjithëse qytetarë të varfër, ja kishin dalë që të ndërtonin një shtëpi si shumica e popullatës dhe kësisoj të ndërtonin një të ardhme për fëmijët e tyre, por me shembjen e shtëpive ata shohin me dhimbje shembjen e jetës së tyre. Në këtë video 10 minutëshe përshkruhet me kthjelltësi ajo cka shumë prej nesh e vleresojnë shpeshherë me cinizëm, pasi kemi humbur aftësinë për të parë përtej perdes, dramën e vërtetë të njerëzve që nuk kanë mundësi të trajtohen të paktën si qytetarë të Shqipërisë.